Μπαινουμε στους 4 μηνες σε 6 μερες. Ο μικρουλης μας μεγαλωνει σε τεραστιους ρυθμους και πραγματικα τον κοιταζω και νοιωθω οτι καποιος μας τον αφησε να τον φροντισουμε και καποια στιγμη θα ερθει να τον παρει...μοιαζει ψεμμα..το ολο ταξιδι, η προσπαθεια, η αγωνια, η απογοητευση, το ξανασηκωμα...
Με εχουν παρει αρκετες αναγνωστριες του blog αυτου τηλεφωνο και εχω χαρει παρα πολυ γιατι αισθανομαι σαν να ανοιξαμε μια πορτα με ολο αυτο..
Κοριτσια που θελετε να το κανετε και φαινεται πολυ δυσκολο, ειλικρινα σας το λεω δεν ειναι! Μου αρεσει που μπορω να βοηθαω και να λυνω διαφορες αποριες, να σας συστηνω τη γυναικολογο μας, να σας δινω κουραγιο.
Πολλες ειναι οι στιγμες που τον κοιταζω και σκεφτομαι οτι ειναι πολυ τυχερος που εχει 2 μαμαδες. Εχει και παιρνει τοση αγαπη...ειμαστε εκει γι αυτον και πραγματικα βοηθαμε η μια την αλλη. Δεν εχω τιποτα εναντια στους μπαμπαδες, λατρευω τον δικο μου! απλα σε σχεση με αλλα ζευγαρια που βλεπω...δεν βοηθανε και πολυ, δεν το εχουν ή το εχουν μεχρι ένα βαθμο αλλα μεχρι εκει. Εμεις, χωρις να εχουμε ιδεα απο γονεικοτητα , ειμαστε γυναικες και εχουμε απλα αλλο τροπο. Δεν λεω καλυτερο απαραιτητα αλλα πιο φροντιστικο...ετσι τουλαχιστον αισθανομαι.
Εχουμε διαφορα θεματα σαν νεο ζευγαρι..μεχρι να βρουμε ισορροπιες...πολλοι απο τις οικογενειες μας ανακατευονται, συμβουλευουν και μας μπερδευουν ειτε αυτο ειναι ιατρικα θεματα, ειτε ειναι βαφτισεις, ειτε ειναι κατι που ακουσαν και μας το λενε... Ελα ομως που το καθε ενα απο αυτα ειναι ασχετο το ενα απο το αλλο, ελα ομως που εμεις δεν συμφωνουμε σε ολα..
Και εκει ερχεται η στιγμη που καταλαβαινεις οτι τωρα εχω την δικη μου οικογενεια την οποια οριζω εγω και η συντροφος μου.
Ερχεται αυτη η δυσκολη στιγμη οπου αποφασιζεις για τα καλα οτι δεν εισαι πια κορη αλλα μητερα. Αυτο δεν σημαινει οτι παυεις να αγαπας τη μητερα σου αλλα βαζεις ορια και παιρνεις αποφασεις για το καλο της δικης σου οικογενειας.
Οι αποφασεις σαν γονιος που καλεισαι να παρεις ειναι πολυ δυσκολες και δεν εχουν σχεση με τη ζωη μου πριν. Συνηδητοποιησα οτι μια δικη μου αποφαση και της συντροφου μου θα επηρεασει αμεσα τη ζωη του γιου μας για παντα, ειτε αρνητικα ειτε θετικα. Και αναρωτιεσαι...ηταν η σωστη αποφαση? Μηπως επρεπε να διαλεξω τον αλλο δρομο?
Ναι , ειμαι σε μια φαση οπου αλλαζουν πολλα, μεγαλωνω και γινομαι μαμα..και αγαπω και τη μαμα μου και νιωθω ενοχες που απομακρυνομαι αλλα εχω τωρα μια αλλη προτεραιοτητα...τον γιο μας.
Εχουμε μαθει σαν κορες , η τουλαχιστον εγω, να ακουμε τη μαμα μας, αυτη ξερει!
Ναι μπορει να ξερει...οσο ειμαστε μικρα παιδια σιγορα ξερει τα παντα και ειναι αλανθαστη, μετα στην εφηβεια αμφισβητουμε τα οσα μπορει να ξερει η μαλλον δεν ξερει τιποτα! Μεγαλωνοντας...καταλαβαινεις οτι ειναι ενας απλος ανθρωπος που υπεραγαπας αλλα κανει και λαθη! Και εγω το βλεπω και δεν μου αρεσει.
Προς το παρον για το γιο μου ακομα ειμαι αλανθαστη..δεν εχει καταλαβει ακομα ποια ειναι η μαμα του νομιζω ...θα ερθει η στιγμη που θα του το πουμε και θα το γραψουμε κι αυτο εδω στο αγαπημενο μας σημειο συναντησης.
Θα ηθελα να σας ζητησω κατι και θα σας το λεω συνεχεια. Μην ντρεπεστε γι αυτο που ειστε και γι αυτο που θα κανετε αν τελικα το κανετε. Ειστε γυναικες που απλα αγαπατε αλλες γυναικες. Αυτο δεν εχει τιποτα κακο απο μονο του και καποιοι εκει εξω παντα θα υπαρχουν να μας κανουν να νιωθουμε ασχημα γι αυτο. Και ξαναλεω...δεν υπαρχει τιποτα πιο ομορφο απο την αγαπη, οποιας μορφης κι αν ειναι αυτη..Το παιδι σας πρεπει να το νιωσει αυτο, οτι δεν ντρεπεστε γι αυτο που ειστε, αλλα πρωτα πρεπει να το νιωσετε εσεις!
ξεκινήστε απο σημερα...
επανερχομαι συντομα...
