Βρισκομαστε Αμερικη..ναι ταξιδεψαμε με τον Α. να δουμε τους συγγενεις μου εδω και να γνωριστουνε...εδω εχω ξαδερφια, μαμα και μια γιαγιά 91 χρονων η οποια χωρις πολλα πολλα, λεγοντας της απλα οτι μεγαλωνουμε μαζι αυτο το μωρο, καταλαβε και τον αποδεχτηκε λες και τον γεννησα εγω..
Μαλιστα εχει αρχισει και μου μοιαζει αρκετα γιατι εχουμε τα ιδια χρωματα οποτε πολλοι μπερδευονται κιολας...
Ηθελα να σας πω οτι πριν φυγω για αμερικη πηρα την αποφαση να κρατησω το ιδιο σπερμα(8 δοσεις) απο την τραπεζα για να υπαρχει διαθεσιμος ο ιδιος δοτης και ετσι ο Α. να έχει αδερφακι που να ειναι κατα το ημισι με τα ιδια γονιδια...
ναι αν το γεννησω εγω...που πρεπει να το αποφασισω αλλα ακομα νιωθω οτι δε θελω να μπω στη διαδικασια αυτη αλλα να χαρω το μεγαλωμα του, και μετα σε κανα δυο χρονια ισως...να αποκτησει το αδερφακι του...
ειναι κ αυτο ενα ολοκληρο νεο κεφαλαιο το οποιο για την ωρα το αφηνουμε σε ενα συρταρι το οποιο θα κλεισουμε κ θα το ανοιξουμε παλι σε καποιο καιρο...αλλα η σκεψη υπαρχει , το σπερμα επισης...εχουμε 8 ευκαιριες...και θα δειξει!
Αυτη τη στιγμη που σας γραφω η οικογενειουλα μου κοιμαται, και αυτο το μηνα που ειναι εδω αμερικη με τα ξαδερφια του εχω δει το μεγαλωμα του να ειναι τεραστιο...
Με τα 2 του δοντακια τρωει τα φαγητα μας..., πιανεται απο παντου κ περπαταει κανοντας δειλα δειλα καποια βηματακια αλλα οταν το συνησειτοποιει πεφτει...και γελαει...αλλα ειναι κοντα στο να περπατησει...πολυ κοντα.
Εχει χιουμορ κ γελαει ..με κανει και γελαω πολυ...και εχει κατι το τοσο μαγικο η αγκαλια του που οταν τον παιρνω αγκαλιτσα ολα περνανε...ειναι τοσο ανακουφιστικη. Η μυρωδια του επισης, ο ηχος του, η αισθηση του να ειναι διπλα σου και απλα να παιζει...
Αντιμιλαει με ηχους, θελει το δικο του, εχει αποψη, αντιστεκεται και πολλεσ φορες ειναι τοσο γκρινιαρης που δεν αντεχεις αλλα μετα το επομενο δευτερολεπτο αντεχεις ακομα αλλα τοσα γιατι κοιτας τα ματια του που σου γελανε και απλα δεν γινεται...
τον αγαπω τοσο πολυ που ακομα κι αυτο ειναι λιγο...
εΙΝαι πανεμορφο να παρατηρεις το μεγαλωμα αυτο, κ οσο το παρατηρεις μνημες αναδυονται απο δικα σου βιωματα, θυμασει τη μαμα σου, το μεγαλωμα σου και περνας στιγμες ρωτοντας για το πως ησουν μικρη...
ειναι τοσο σημαντικα αυτα τα χρονια της παιδικης ανεμελιας...
καθομαι και φτιαχνω καστρα παλι, με κουβαδακι και αμμο και φερνω νερο να γεμισουμε την πισινα που φτιαξαμε, και τα διαλυει και παλι απο την αρχη...λερωνομαι, δοκιμαζω, γευομαι, παιζω, και θελω να ειμαι μερος απο ολο αυτο το σημαντικο κομματι της ζωης του με ολη μου την ψυχη.
δε θα χασω λεπτο!
Μαλιστα εχει αρχισει και μου μοιαζει αρκετα γιατι εχουμε τα ιδια χρωματα οποτε πολλοι μπερδευονται κιολας...
Ηθελα να σας πω οτι πριν φυγω για αμερικη πηρα την αποφαση να κρατησω το ιδιο σπερμα(8 δοσεις) απο την τραπεζα για να υπαρχει διαθεσιμος ο ιδιος δοτης και ετσι ο Α. να έχει αδερφακι που να ειναι κατα το ημισι με τα ιδια γονιδια...
ναι αν το γεννησω εγω...που πρεπει να το αποφασισω αλλα ακομα νιωθω οτι δε θελω να μπω στη διαδικασια αυτη αλλα να χαρω το μεγαλωμα του, και μετα σε κανα δυο χρονια ισως...να αποκτησει το αδερφακι του...
ειναι κ αυτο ενα ολοκληρο νεο κεφαλαιο το οποιο για την ωρα το αφηνουμε σε ενα συρταρι το οποιο θα κλεισουμε κ θα το ανοιξουμε παλι σε καποιο καιρο...αλλα η σκεψη υπαρχει , το σπερμα επισης...εχουμε 8 ευκαιριες...και θα δειξει!
Αυτη τη στιγμη που σας γραφω η οικογενειουλα μου κοιμαται, και αυτο το μηνα που ειναι εδω αμερικη με τα ξαδερφια του εχω δει το μεγαλωμα του να ειναι τεραστιο...
Με τα 2 του δοντακια τρωει τα φαγητα μας..., πιανεται απο παντου κ περπαταει κανοντας δειλα δειλα καποια βηματακια αλλα οταν το συνησειτοποιει πεφτει...και γελαει...αλλα ειναι κοντα στο να περπατησει...πολυ κοντα.
Εχει χιουμορ κ γελαει ..με κανει και γελαω πολυ...και εχει κατι το τοσο μαγικο η αγκαλια του που οταν τον παιρνω αγκαλιτσα ολα περνανε...ειναι τοσο ανακουφιστικη. Η μυρωδια του επισης, ο ηχος του, η αισθηση του να ειναι διπλα σου και απλα να παιζει...
Αντιμιλαει με ηχους, θελει το δικο του, εχει αποψη, αντιστεκεται και πολλεσ φορες ειναι τοσο γκρινιαρης που δεν αντεχεις αλλα μετα το επομενο δευτερολεπτο αντεχεις ακομα αλλα τοσα γιατι κοιτας τα ματια του που σου γελανε και απλα δεν γινεται...
τον αγαπω τοσο πολυ που ακομα κι αυτο ειναι λιγο...
εΙΝαι πανεμορφο να παρατηρεις το μεγαλωμα αυτο, κ οσο το παρατηρεις μνημες αναδυονται απο δικα σου βιωματα, θυμασει τη μαμα σου, το μεγαλωμα σου και περνας στιγμες ρωτοντας για το πως ησουν μικρη...
ειναι τοσο σημαντικα αυτα τα χρονια της παιδικης ανεμελιας...
καθομαι και φτιαχνω καστρα παλι, με κουβαδακι και αμμο και φερνω νερο να γεμισουμε την πισινα που φτιαξαμε, και τα διαλυει και παλι απο την αρχη...λερωνομαι, δοκιμαζω, γευομαι, παιζω, και θελω να ειμαι μερος απο ολο αυτο το σημαντικο κομματι της ζωης του με ολη μου την ψυχη.
δε θα χασω λεπτο!
Πολυ ομορφο το μπλογκ σας! Σας ευχομαι (και στους 3) καθε ευτυχια :)
ΑπάντησηΔιαγραφή