καρδια μου!

Πηγαμε στη γιατρο και αγωνιουσαμε. Καναμε τον υπερηχο και ειμασταν με την ψυχη στο στομα. Με το που αναψε η οθονη αμεσως ειδαμε το σπορακι εκει στη θεσουλα του και ισως ελαχιστα πιο μεγαλο. Μπορει τωρα να ηταν και η χαρα μας που το βλεπαμε πιο μεγαλο. Αλλα ηταν εκει.

Τωρα εμενε μονο να ακουσουμε την καρδουλα του να χτυπαει. Εισαστε ετοιμες?

Ξαφνικα, πολυ ξαφνικα ομως, παταει η γιατρος ενα κουμπι και ξαφνικα ακουμε τον πιο ομορφο ηχο, τον πιο συγκινητικο που εχω ακουσει ποτε...
Η καρδουλα του χτυπουσε τοσο γρηγορα που νομιζεις οτι παει να σπασει. Αλλα ετσι χτυπανε οι καρδιες τους και ολα ηταν μια χαρα. Μας περιμενε και τον/την περιμεναμε.

Αυτο μας εκανε να πιστεψουμε στο ονειρο αυτο οτι δεν ηταν ψεμματα αλλα μια αληθεια την ποια ειχαμε επιλεξει , ειχαμε ηδη αγχωθει για την υπαρξη της και τωρα ακουγοντας την σε πιανει ενα παραπανω δεσιμο με το σπορακι αυτο που εχει και καρδια πλεον.


Η καρδια , απο τα πρωτα οργανα που σχηματιζονται, μας γεμισε αγαπη.

Η γιατρος, επειδη ξερει την τσιτα της φιλης μου , της ειπε οτι σταματαει ολες τισ γυμναστικες αυστηρα για τους πρωτους τρεις μηνες και προσεχει πολυ με βαρη και κουραση.
Ακολουθησαμε πιστα τις οδηγιες, τσακωθηκαμε αρκετα οταν εκεινη θεωρουσε οτι μπορει να σηκωσει κατι κ εγω το εβλεπα βαρυ για εκεινη, και περναγε ο καιρος με προσοχη, και οχι βαρεα και ανθυγιεινα!