μαμα, μπαμπας και εγω?

Το ειπα στη μητερα μου. Το ειχα προετοιμασει καιρο και της ελεγα για μηνες τι θελουμε κ πως θα γινει. Ειναι σημαντικο να εξηγεις και να προσπαθεις να λυνεις τις αποριες τους, για το τι θα πεις στο παιδι, τι θα γινει, τι θα λες στο κοσμο, πως θα γινει, πως θα κανουμε...
Η μητερα μου ηδη γνωριζε για τη σχεση μας οποτε αυτο δεν ηταν κατι που επρεπε να συζητησουμε. Αν εχετε σκοπο να κανετε κατι τετοιο, και θελετε τη μητερα σας μερος ολου αυτου, μπορειτε να εξηγησετε οτι το να ειστε με μια γυναικα δεν αποκλειει το να γινετε μαμα! Αυτο τους νοιαζει πολυ και αφου ξεπερασουν το κοινωνικο κομματι ,μετα αρχιζουν και συμμετεχουν δειλα στην αρχη και αργοτετα με περισσοτερη πυγμη!

Η μαμα της φιλης μου δε ζει, οποτε ειχαμε μια γιαγια σε ολο αυτο. Οχι βιολογικη γιαγια αλλα γιαγια καρδιας! Την πηρα τηλεφωνο και της το ειπα και δεν μπορυσε να το πιστεψει. Δεν αντεδρασε αμεσως με τεραστια χαρα, σαν να της ελεγα οτι ειμαι εγω εγκυος αλλα ειναι ακτι που το καταλαβαινω και δεν περιμενω πολλα. Οπως επισης δεν περιμενω να θελει να ειναι μερος ολου αυτου, απλα εκφραζω την επιθυμια μου οτι αν ειναι θα με κανει πολυ χαρουμενη, και σιγουρα το νιωθει αλλα ειμαι και προετοιμασμενη για την αρνητικη αντιδραση γιατι ειναι κατι δυσκολο.

Ημουν τυχερη σε αυτο και σιγα σιγα αρχισε να ρωταει. Μετα περισσοτερο. Της μιλουσα και εγω πολυ γι αυτο και ακομα της μιλαω.
Αποφασισαμε, για καποιο λογο με τη φιλη μου, οτι τους μπαμπαδες θα τους αφησουμε ακομα για μετα...

Να ειμαστε σιγουρες οτι ολα κυλανε καλα και μετα θα ειναι ο νεος στοχος.
Στον αδερφο μου το ειπα επισης λιγο αργοτερα και ηταν σχετικα ανετος.

Οι φιλοι μας, μονο στους πιο κοντινους, κι αυτοι πολυ χαρουμενοι, gay και straight και στην αρχη θυμαμαι οτι λεγανε μονο στη φιλη μου συγχαρητηρια...κ εγω ενιωθα λιγο κομπαρσος... μετα ομως το αναφεραμε μερικες φορες και δεν ξαναεγινε. Πηρα κ εγω τα συγχαρητηρια μου , οχι για το σπερμα που ποτε δεν εβαλα αλλα ακομα και το χερι που κρατουσα εκεινη τη στιγμη με αγωνια σιγουρα αξιζει τα συγχαρητηρια, δε νομιζετε?

εγω νομιζω. ειμαι σιγουρη. και εσεις που ειστε απο διπλα...οχι οι βιολογικες μαμαδες αλλα οι μαμαδες καρδιας οπως τις λεω...θα υπαρχουν στιγμες που θα σκεφτειτε πως θα συμμετεχετε σε ολο αυτο. Και μπορει να σας βγει με ασχημο και πιεστικο τροπο οπως ακομα μερικες φορες μου βγαινει (δεν ειναι ευκολο) , και θα αγχωνεστε περισσοτερο , θα θελετε να εχετε ελεγχο...τα εχουμε πει αυτα. Μην νιωθετε οτι δεν κανετε τιποτα. Γιατι αν δεν εισασταν εσεις, και ολο αυτο το συναισθηματικο που προσφερετε στην αγαπημενη σας, τοτε το υπογραφω, ισως και να μην ηταν τιποτα δυνατο !

ειστε και πρεπει να το νιωσετε αναποσπαστο κομματι ολης της διαδικασιας και η γυναικα σας, μελλουσα μαμα, σας χρειαζεται πιο πολυ απο ποτε.
Να ειστε διπλα, να δινετε ασφαλεια, να της λετε οτι ολα θα ειναι καλα, να της θυμιζετε ποσο ομορφη ειναι, οχι δεν ειναι χοντρη ειναι εγκυος και πρεπει να το ακουει αυτο γιατι μπορει για εμας η εικονα αυτη να ειναι υπεροχη, εκεινη ομως θα περναει τα δικα της αγχη και ορμονικα σκαμπανεβασματα.


Δωστε αγαπη και ακομα και να νιωθετε λιγο παραμελημενη, θα το νιωσετε σιγουρα, βγειτε απο το εγωκεντρικο αυτο πεδιο και δειτε την εικονα ολοκληρη.

και η εικονα ειναι - η αγαπη σας με μια κοιλιτσα να θελει αγκαλια!

προσοχη προσοχη ειμαστε εγκυες!

και εκει που νομιζα ενταξει εγινε ολα καλα....αρχιζεις να νιωθεις γονιος πριν καλα καλα γεννηθει το παιδι. Γιατι ελα που παντου διαβαζα οτι οι πρωτοι 3 μηνες ειναι οι δυσκολοι, γιατι αλλιως δεν εχει δεσει το πραγμα!

Οποτε ολο αυτο το τριμηνο ειναι μες στο αγχος. Να το πεις σε φιλους η οχι ακομα? κι αν σε ματιασουν? και αν ζηλεψουν και σκεφτουν αρνητικα?
τι θα γινει τωρα που εχουμε χαρει και ξαφνικα κατι συμβει και ξεχαρουμε...

ολες αυτες ειναι οι σκεψεις που περνανε τουλαχιστον απο το δικο μου μυαλο, που μπορει να μην ειμαι η βιολογικη μαμα, αλλα ειμαι η mama b και ισως να εχω και περισσοτερο αγχος απο την φιλη μου.

ειναι το θεμα ελεγχου. εκεινη μπορει και νιωθει το σωμα της, υπαρχει ενα ενστικτο που ακολουθει, κατι παραπανω αισθανεται...εγω ειμαι διπλα αλλα νιωθω αυτα που σκεφτομαι και αυτα που βλεπω.

και ρωταω συνεχεια "εισαι καλα" , "πως νιωθεις?"
και ακουγομαι σαν χαζομαμα αλλα ναι εχεις αγχος. ναι εχω αγχος.

στην αρχη μη νομιζετε , τιποτα δε δειχνει οτι εισαι εγκυος. Η φιλη μου ουτε εμετους ουτε ζαλαδες. ουτε ακομα η κοιλια φουσκωνει...απλα κοιμαται συνεχεια. αλλα συνεχεια !!! και παντου!

σκεφτομαι πραγματα, νιωθω, ακομα δεν πιστευω το ολο γεγονος οτι εχει συμβει και αρχιζω και σκεφτομαι τι θελω να ειναι αγορι η κοριτσι...εννοειται οτι πρωτα το θελω υγιες...

ειναι περιεργο. Καθεσαι τοσο καιρο και ονειρευεσαι να σου συμβει αυτο το υπεροχο δωρο της φυσης και μολις γινει δεν καταλαβαινεις ακριβως τι και πως. δεν το πολυ πιστευεις και απλα ακους απο το γιατρο οτι εισαι εγκυος και μετα ακολουθεις οδηγιες...μεχρι να κανεις την πρωτη επισκεψη να το επιβεβαιωσεις.

και πηγαμε λοιπον στη γκουρου γυναικολογο μας, (η αλλη ακομα να μας παρει να μαθει τι εχουμε απογινει!!) και καναμε και τον πρωτο υπερηχο...με αυτον τον υπερηχο επιβεβαιωσαμε οτι υπαρχει κατι...σαν φασολι ενα πραγμα...δεν βλεπεις πολλα. ενα μικρουλη φασολακι μεσα στη μητρα το οποιο φαινεται να ειναι σε καλη θεση, μεσα στη μητρα (παει ο πρωτος φοβος για εξωμητριο κλπ) και μετα φευγεις με μια μικρη φωτογραφια του φασολιου αυτου.

Η εγκυμοσυνη μετριεται καπως περιεργα και κατευθειαν βρισκεσαι στην 4η εβδομαδα...ενα περιεργο πραγμα αλλα καλο ακουγεται μια και αν σκεφτεις οτι εχεις να συμπληρωσεις 40 εβδομαδες σου δινει ενα πλεονασμα.

ειμασταν ομορφα. γυρισαμε σπιτι και απλα με αγωνια αρχισαμε να σκεφτομαστε τοσα μελλοντικα πραγματα....
και εγω βεβαια να της λεω και ισως να την πρηζω, "μην κανεις τωρα γυμναστικες το πρωτο τριμηνο να ειμαστε σιγουρες"

ναι ναι ναι!!! και νιωθεις οτι δεν εχει ακουσει τιποτα και γινεσαι λιγο η μαμα της.!!!

τι να κανω που δεν μπορω να εχω το διο της ελεγχο...απλα θελω να της θυμιζω γιατι επειδη κινειται συνεχεια, μη γινει βλακεια μεγαλη.

ναι το ξερω σκεφτομαι μονο τα αρνητικα. αλλα μεχρι να περασει αυτο το δυσκολο τριμηνο θελω να ειμαι σιγουρη και ασφαλης γιατι η χαρα μου ηταν και ειναι τοσο μεγαλη που δε θα αντεξω να την χασω για βλακεια...

καπως ετσι ειναι...σαν μικρο alien, ακομα δεν εχει παρει σχημα, ειναι κατι σε ψαρι με κατι αλλο....και σιγα σιγα θα αλλαζει! μαγικο!

αναμονη και πολλα νευρα!

Περνουσαν οι μερες και το ειχαμε μεν στο μυαλο μας αλλα καπως ξεχασμενο. Προεκυψαν και κατι βαφτισια ξαδερφης μου στη Θεσσαλονικη και σκεφτηκα να φυγουμε να ξεσκασουμε. Ειχαν περασει οι περισσοτερες μερες, ειχε κανει την χοριακη εξεταση στο γνωστο εργαστηριο και ετοιμασαμε πραγμαα και φυγαμε.

Ολο το ταξιδι τσακωνομασταν γιατι εκεινη ηθελε να κανει γυμναστικες στο ξενοδοχειο, βαρη, και οσα δεν επιτρεπονται σε περιπτωση που ειχε μεινει εγκυος και εγω διαφωνουσα και φωναζα..."Μα εχω φουσκωσει, δε νιωθω κατι, οποτε μπορω νακανω οτι θελω"
"Πως ξερεις τι πρεπει να νιωθεις αφου δεν εχεις μεινει ποτε εγκυος?" , απαντουσα εγω.
"Μα αισθανομαι οτι μου ερχεται η περιοδος, νιωθω φουσκωμα και χαλια"

Ολο αυτα συζητουσαμε και λεγαμε, και παλι καυγας. Το βραδυ ειμασταν ολο με μωρα και παιδια και περασαμε ωραια. Ηπιε αλκοολ, καπνισε πολυ (που δεν καπνιζει, εκανε σαουνα το μεσημερι, πηγε να κανει βαρη αλλα δεν την αφησα, εκανε διαδρομο, και οτι μπορειτε να φανταστειτε. Εγω λογικα δεν μπορουσα να ελεγχω τι θα κανει γιατι ειναι δικο της σωμα αλλα ηθελα να προσεχει σε περιπτωση που μια στο εκατομμυριο ητανε εγκυος..."Αφου δεν ειμαι λεμεεεε"

Ολο το υπολοιπο ταξιδι ητανε χαλια. Ολο γκρινια και τετοιου ειδους καβγαδες. Γυρισαμε Αθηνα με μουτρα και την επομενη μερα αφησαμε το αυτοκινητο μας στην Αθηνα και πηγαμε με τη μηχανη στο αλλο μας σπιτι...

Καποια στιγμη χτυπαει το τηλεφωνο...και ηταν απο το εργαστηριο. Τα αποτελεσματα θα ητανε και επειδη εκεινη οδηγουσε το σηκωσα εγω μες στη φασαρια και εκανα οτι ειμαι η φιλη μου..."Ναι γεια σας, απο το εργαστηριο παιρνω."
Ναι, τους λεω, σας ακουω
"το τεστ της χοριακης σας βγηκε θετικο"
"τι εννοειται?" (μια χαρα ηξερα απλα δεν πιστευα τι ακουω...)

"ειστε εγκυος", μου απανταει...

δε θυμαμαι πως το κλεισαμε καν...αρχισα να χτυπαω τη φιλη μου στην πλατη οπως οδηγουσε και να της φωναζω εισαι εγκυος....!

σταματαει τη μηχανη , και αρχιζουμε να κλαιμε απο χαρα....να φιλιομαστε να αγκαλιαζομαστε...και φυσικα θυμομαστε και οι δυο στα μισα του δρομου πως αν εισαι εγκυος δεν οδηγεις μηχανη!!!

Απο εκεινη τη στιγμη και υστερα δεν μπορουσαμε να πιστεψουμε οτι ειχε συμβει...Οχι απλα γουρικο χερι αυτη η γιατρος αλλα ολα ηταν με το μερος μας...

Τωρα αρχιζε το μεγαλο μεγαλο αγχος...αν νομιζετε οτι αυτο ηταν τελειωσε...δεν γνωριζετε...ουτε και εγω γνωριζα...Τωρα που ξερεις οτι τα εχεις καταφερει...πρεπει να κανεις οτι μπορεις να το διαφυλαξεις και να μη σου παθει τιποτα! Μια αισθηση οτι εισαι γονιος πριν ακομα εχεις μωρο...

Πηραμε την καλυτερη μου φιλη, 2-3 ακομα...αγωνια αγχος, ουρλιαχτα, συγκινηση, τη μαμα μου, οσους μπορουσαμε και νιωθαμε κοντα και ασφαλεις τους πηραμε.
Πηραμε τη γιατρο και ειλικρινα δεν ειχα ξαναδει γιατρο να χαιρεται τοσο οσο αυτη. Ηταν πανω απολα ανθρωπος και το εδειχνε. Της εδωσε οδηγιες για σιδηρο και φολικο οξυ (αν το λεω καλα...) και για τους πρωτους 3 μηνες προσεχουμε για να δεσει ολο αυτο...

Δεν ειναι απλα μενω εγκυος που νομιζα...ειναι και ολο το πακετο μετα...

Πως ενιωσα...Ενιωσα περιεργα γιατι ηταν κατι που πιστευα οτι θα αργησει να γινει...η τελος παντων οχι με μια γιατρο που ουτε την ξεραμε και ετσι με την πρωτη...μου ειναι δυσκολο ακομα να το πιστεψω, σαν να ειμαι σε ονειρο...

Και μετα πειτε μου...υπαρχει πιο συνειδητη πραξη απο το να κανουν 2 γυναικες μωρακι, οταν προσπαθουν τοσο πολυ για να γινει ολο αυτο και περνανε απο τοσες πολλες διαδικασιες....? Υπαρχει περιπτωση να μην δειχνει ολο αυτο ποσο πολυ το θελεις αυτο το μωρο...? Για ποιο λογο λοιπον αμφισβητουνε την οικογενεια μας αυτην που δινουμε μαχη να αποκτησουμε, θελοντας να δωσουμε τοση αγαπη...μονο και μονο επειδη δεν υπαρχει ο μπαμπας? Δεν υπαρχει, αυτες ειμαστε και αυτο μπορουμε, γιατι πρεπει σε ολα να απολογουμαστε αντι αυτη την ενεργεια να την εχουμε για καλες σκεψεις και δυναμη για τα ονειρα μας?

ε ναι λοιπον, η αγαπη μου ειχε μεινει εγκυος και θα γινουμε μανουλες, πρωτα ο Θεος η οποια ανωτερη δυναμη υπαρχει εκει πανω!

Για να δουμε τι θα δουμε-4η προσπαθεια

Κανονισαμε να περασουμε απο τη γιατρο να δουμε τι γινετε. Μολις ειδαμε τη γειτονια και το μερος οπου ηταν το γραφειο, λιγο τρομαξαμε...ειχαμε μαθει στις χλιδες και τα γραφεια στην Κηφισια και το Χαλανδρι βλεπετε...
Το συγκεκριμενο γραφειο ηταν κοντα στην Αχαρνων, κοντα στη φυλης και απεναντι απο ενα μπουρδελο. Οι περισσοτεροι κατοικοι αλλοδαποι (χωρις να εχω προβλημα κανενα) και η γειτονια καπως παρακμιακη.

Ειμασταν λιγο τρομαγμενες...και καχυποπτες αλλα επρεπε να παμε. Μπηκαμε, την γνωρισαμε, συζητησαμε και της εξηγησαμε την κατασταση ως εχει.
Την εξετασε τη φιλη μου με εναν υπερηχο να δουμε σε τι φαση ειναι και συμφωνα με τις προβλεψεις της "καλο θα ηταν να το καναμε αυριο" προς το βραδακι...Παραξενεμενη εγω γιατι οχι μονο ηταν Κυριακη αλλα και βραδυ! Δεν ειχα συνηθισει σε τετοια μεγαλεια με την αλλη την γκρινιαρα και φυσικα και συμφωνησαμε. Το σπερμα θα κανονιζαμε να το παιρναμε και να το φερναμε εμεις.
Πηρα τηλεφωνο τον καλο κυριουλη απο την τραπεζα σπερματος και τον ρωτησα αν μπορουμε να εχουμε το σπερμα ετοιμο (γιατι χρειαζεται και μια διαδικασια extra πλυσιματος πριν το χρησιμοποιησουμε) κατα τις 7 το βραδυ της Κυριακης.
"Βεβαια, μου ειπε ο ανθρωπος. Δε θα σταθω εμποδιο σε μια σπερματεγχυση επειδη ειναι Κυριακη" και βεβαια εμεινα με το στομα ανοιχτο!

Ολες οι προσπαθειες και ο κοπος τοσων ημερων ητανε σαν να συνεργαστηκαν ολοι και σαν επιτελους να ειμασταν μια ομαδα που θελαμε κατι κοινο! Ετσι επρεπε να νιωθαμε απο την αρχη...γιατι τελικα οπως και να το κανεις παιζει ρολο στην ψυχολογια του αλλου να νιωθεις οτι ολοι θελουν να βοηθησουν.

Ετοιμαστηκαμε την επομενη μερα, περασαμε απο την τραπεζα στις 7, υπογραψαμε χαρτια, και κατεβηκα με το σπερμα στο σωληνακι μεσα στο σουτιεν για να μη γυρισει αναποδα και για να ειναι σε θερμοκρασια σωματος οπως μου ειπε. Οδηγησαμε μεχρι το ιατρειο γυρω στις 8 ειμασταν εκει και καναμε την ιδια γνωστη διαδικασια.
Μας εκλεισε τα φωτα η γιατρος, μου ειπε να παω κοντα στη φιλη μου και να της κραταω το χερι και μας αφησε μονες για λιγο να νιωσουμε ανετα. Μας ειπε επισης οτι φημιζεται οτι εχει γουρικο χερι....!

Συζητησαμε με τη γιατρο διαφορα μετα και θυμηθηκα οτι εχουμε δυο δειγματα σπερματος οποτε πεταω και την ιδεα "αφου το εχουμε που το εχουμε, αν δεν εχει σπασει ακριβως σημερα το ωαριο και ειμαστε μεταξυ των δυο ημερων, γιατι δεν το χρησιμοποιουμε και αυτο. Ετσι κι αλλιως τελευταιο ειναι και αν ειναι ξαναπαιρνουμε" Συμφωνησε κ εκεινη και ειπαμε πως αυριο περιπου απογευμα να το κανουμε. Αυτο λεγεται διπλη σπερματεγχυση και αν εισαι αναμεσα σε δυο ημερες που μπορει να εχεις πιθαντητες ειναι καλο να κανεις διπλη.

Ετσι κι εγινε. Την επομενη μερα ειμασταν εκει το απογευμα και ειχαμε κανονισει αυτη τη φορα το σπερμα να ερθει με courier απο την τραπεζα για να μη χανω χρονο μπρος πισω...
Χτυπησε το κουδουνι ο courrier μας το δινει και μου λεει" καλα αυτο ειναι μονο?"  σαν να μου λεει "το δικο μου θα ειναι πολυ παραπανω!  Πεθαινουμε στα γελια με τη γιατρο και παμε για τη γνωστη διαδικασια....

Ολα εγιναν με τον ιδιο γλυκο τροπο και για καποιο λογο η καθεμια εκεινο το βραδυ πηγε σπιτι της γιατι ειχαμε καποιες δουλειες...

Το επομενο πρωι μου ειπε η φιλη μου οτι ενιωσε κατι κραμπες στο στομαχι, που αυτο σημαινει οτι εσπασε το ωαριο , πραγμα που ηταν καλο σημαδι γιατι ειχαμε βαλει το σπερμα καποιες ωρες πριν οποτε ημασταν πανω στην ωρα!


Τωρα ειχαμε την γνωστη αναμονη για 2 εβδομαδες και οι ελπιδες στα υψη...