και εκει που νομιζα ενταξει εγινε ολα καλα....αρχιζεις να νιωθεις γονιος πριν καλα καλα γεννηθει το παιδι. Γιατι ελα που παντου διαβαζα οτι οι πρωτοι 3 μηνες ειναι οι δυσκολοι, γιατι αλλιως δεν εχει δεσει το πραγμα!
Οποτε ολο αυτο το τριμηνο ειναι μες στο αγχος. Να το πεις σε φιλους η οχι ακομα? κι αν σε ματιασουν? και αν ζηλεψουν και σκεφτουν αρνητικα?
τι θα γινει τωρα που εχουμε χαρει και ξαφνικα κατι συμβει και ξεχαρουμε...
ολες αυτες ειναι οι σκεψεις που περνανε τουλαχιστον απο το δικο μου μυαλο, που μπορει να μην ειμαι η βιολογικη μαμα, αλλα ειμαι η mama b και ισως να εχω και περισσοτερο αγχος απο την φιλη μου.
ειναι το θεμα ελεγχου. εκεινη μπορει και νιωθει το σωμα της, υπαρχει ενα ενστικτο που ακολουθει, κατι παραπανω αισθανεται...εγω ειμαι διπλα αλλα νιωθω αυτα που σκεφτομαι και αυτα που βλεπω.
και ρωταω συνεχεια "εισαι καλα" , "πως νιωθεις?"
και ακουγομαι σαν χαζομαμα αλλα ναι εχεις αγχος. ναι εχω αγχος.
στην αρχη μη νομιζετε , τιποτα δε δειχνει οτι εισαι εγκυος. Η φιλη μου ουτε εμετους ουτε ζαλαδες. ουτε ακομα η κοιλια φουσκωνει...απλα κοιμαται συνεχεια. αλλα συνεχεια !!! και παντου!
σκεφτομαι πραγματα, νιωθω, ακομα δεν πιστευω το ολο γεγονος οτι εχει συμβει και αρχιζω και σκεφτομαι τι θελω να ειναι αγορι η κοριτσι...εννοειται οτι πρωτα το θελω υγιες...
ειναι περιεργο. Καθεσαι τοσο καιρο και ονειρευεσαι να σου συμβει αυτο το υπεροχο δωρο της φυσης και μολις γινει δεν καταλαβαινεις ακριβως τι και πως. δεν το πολυ πιστευεις και απλα ακους απο το γιατρο οτι εισαι εγκυος και μετα ακολουθεις οδηγιες...μεχρι να κανεις την πρωτη επισκεψη να το επιβεβαιωσεις.
και πηγαμε λοιπον στη γκουρου γυναικολογο μας, (η αλλη ακομα να μας παρει να μαθει τι εχουμε απογινει!!) και καναμε και τον πρωτο υπερηχο...με αυτον τον υπερηχο επιβεβαιωσαμε οτι υπαρχει κατι...σαν φασολι ενα πραγμα...δεν βλεπεις πολλα. ενα μικρουλη φασολακι μεσα στη μητρα το οποιο φαινεται να ειναι σε καλη θεση, μεσα στη μητρα (παει ο πρωτος φοβος για εξωμητριο κλπ) και μετα φευγεις με μια μικρη φωτογραφια του φασολιου αυτου.
Η εγκυμοσυνη μετριεται καπως περιεργα και κατευθειαν βρισκεσαι στην 4η εβδομαδα...ενα περιεργο πραγμα αλλα καλο ακουγεται μια και αν σκεφτεις οτι εχεις να συμπληρωσεις 40 εβδομαδες σου δινει ενα πλεονασμα.
ειμασταν ομορφα. γυρισαμε σπιτι και απλα με αγωνια αρχισαμε να σκεφτομαστε τοσα μελλοντικα πραγματα....
και εγω βεβαια να της λεω και ισως να την πρηζω, "μην κανεις τωρα γυμναστικες το πρωτο τριμηνο να ειμαστε σιγουρες"
ναι ναι ναι!!! και νιωθεις οτι δεν εχει ακουσει τιποτα και γινεσαι λιγο η μαμα της.!!!
τι να κανω που δεν μπορω να εχω το διο της ελεγχο...απλα θελω να της θυμιζω γιατι επειδη κινειται συνεχεια, μη γινει βλακεια μεγαλη.
ναι το ξερω σκεφτομαι μονο τα αρνητικα. αλλα μεχρι να περασει αυτο το δυσκολο τριμηνο θελω να ειμαι σιγουρη και ασφαλης γιατι η χαρα μου ηταν και ειναι τοσο μεγαλη που δε θα αντεξω να την χασω για βλακεια...
καπως ετσι ειναι...σαν μικρο alien, ακομα δεν εχει παρει σχημα, ειναι κατι σε ψαρι με κατι αλλο....και σιγα σιγα θα αλλαζει! μαγικο!
Οποτε ολο αυτο το τριμηνο ειναι μες στο αγχος. Να το πεις σε φιλους η οχι ακομα? κι αν σε ματιασουν? και αν ζηλεψουν και σκεφτουν αρνητικα?
τι θα γινει τωρα που εχουμε χαρει και ξαφνικα κατι συμβει και ξεχαρουμε...
ολες αυτες ειναι οι σκεψεις που περνανε τουλαχιστον απο το δικο μου μυαλο, που μπορει να μην ειμαι η βιολογικη μαμα, αλλα ειμαι η mama b και ισως να εχω και περισσοτερο αγχος απο την φιλη μου.
ειναι το θεμα ελεγχου. εκεινη μπορει και νιωθει το σωμα της, υπαρχει ενα ενστικτο που ακολουθει, κατι παραπανω αισθανεται...εγω ειμαι διπλα αλλα νιωθω αυτα που σκεφτομαι και αυτα που βλεπω.
και ρωταω συνεχεια "εισαι καλα" , "πως νιωθεις?"
και ακουγομαι σαν χαζομαμα αλλα ναι εχεις αγχος. ναι εχω αγχος.
στην αρχη μη νομιζετε , τιποτα δε δειχνει οτι εισαι εγκυος. Η φιλη μου ουτε εμετους ουτε ζαλαδες. ουτε ακομα η κοιλια φουσκωνει...απλα κοιμαται συνεχεια. αλλα συνεχεια !!! και παντου!
σκεφτομαι πραγματα, νιωθω, ακομα δεν πιστευω το ολο γεγονος οτι εχει συμβει και αρχιζω και σκεφτομαι τι θελω να ειναι αγορι η κοριτσι...εννοειται οτι πρωτα το θελω υγιες...
ειναι περιεργο. Καθεσαι τοσο καιρο και ονειρευεσαι να σου συμβει αυτο το υπεροχο δωρο της φυσης και μολις γινει δεν καταλαβαινεις ακριβως τι και πως. δεν το πολυ πιστευεις και απλα ακους απο το γιατρο οτι εισαι εγκυος και μετα ακολουθεις οδηγιες...μεχρι να κανεις την πρωτη επισκεψη να το επιβεβαιωσεις.
και πηγαμε λοιπον στη γκουρου γυναικολογο μας, (η αλλη ακομα να μας παρει να μαθει τι εχουμε απογινει!!) και καναμε και τον πρωτο υπερηχο...με αυτον τον υπερηχο επιβεβαιωσαμε οτι υπαρχει κατι...σαν φασολι ενα πραγμα...δεν βλεπεις πολλα. ενα μικρουλη φασολακι μεσα στη μητρα το οποιο φαινεται να ειναι σε καλη θεση, μεσα στη μητρα (παει ο πρωτος φοβος για εξωμητριο κλπ) και μετα φευγεις με μια μικρη φωτογραφια του φασολιου αυτου.
Η εγκυμοσυνη μετριεται καπως περιεργα και κατευθειαν βρισκεσαι στην 4η εβδομαδα...ενα περιεργο πραγμα αλλα καλο ακουγεται μια και αν σκεφτεις οτι εχεις να συμπληρωσεις 40 εβδομαδες σου δινει ενα πλεονασμα.
ειμασταν ομορφα. γυρισαμε σπιτι και απλα με αγωνια αρχισαμε να σκεφτομαστε τοσα μελλοντικα πραγματα....
και εγω βεβαια να της λεω και ισως να την πρηζω, "μην κανεις τωρα γυμναστικες το πρωτο τριμηνο να ειμαστε σιγουρες"
ναι ναι ναι!!! και νιωθεις οτι δεν εχει ακουσει τιποτα και γινεσαι λιγο η μαμα της.!!!
τι να κανω που δεν μπορω να εχω το διο της ελεγχο...απλα θελω να της θυμιζω γιατι επειδη κινειται συνεχεια, μη γινει βλακεια μεγαλη.
ναι το ξερω σκεφτομαι μονο τα αρνητικα. αλλα μεχρι να περασει αυτο το δυσκολο τριμηνο θελω να ειμαι σιγουρη και ασφαλης γιατι η χαρα μου ηταν και ειναι τοσο μεγαλη που δε θα αντεξω να την χασω για βλακεια...
...εύχομαι ό,τι καλύτερο...να οπλίσετε το μικρούλι σας με δύναμη γιατί μεγαλώνοντας θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα - ιδίως στο σχολείο - η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά κομπλεξική και ομοφοβική...και να είστε έτοιμες να απαντήσετε σε πολλά "γιατί"
ΑπάντησηΔιαγραφήτο γνωριζουμε καλα αυτο crimes. Πριν μπουμε σε ολο αυτο εχουμε κανει μαραθωνιους συζητησεων και γνωριζοντας τις δυσκολιες αποφασισαμε να το τολμησουμε. οχι απο εγωισμο και αδιαφορια για τις δυσκολιες αλλα απο αποφασιστικοτητα, δυναμη, αγαπη και περηφανια γι αυτο που ειμαστε και γι αυτο που πιστευουμε. Η κοινωνια ειναι ολα αυτα που λες και χειροτερα. Αλλα καποιος πρεπει να αρχισει να κανει πραγματα που για να φτασουμε εδω που ειμαστε αν το σκεφτεις αλλοι εχουν ανοιξει αλλον δρομο για εμας, να μπορουμε να μη νιωθουμε οτι ειμαστε περιεργες η αρρωστες!!! Κ εμεις ανοιγουμε δρομο για οσες καποια στιγμη θα θελησουν να γινουν μητερες και θα ξερουν οτι "ειναι οκ", γιατι περα απο "λεσβιες" ειμαστε γυναικες και σαν γυναικες καποιες σιγουρα θα νιωθουν οτι θελουν να γινουν μαμαδες. crimes ευχαριστω που μας παρακολουθεις! εχει και συνεχεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφή...δύναμη σας εύχομαι :))
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ ότι κάποιες άλλες κοπελιές "άνοιξαν" δρόμους και μάλιστα σε δυσκολότερες εποχές από τη σημερινή...έχω περάσει από άπειρα οικογενειακά συμβούλια και τις σφαλιάρες μου τις έφαγα...δεν τους έκανα τη χάρη να με απαρνηθώ για να είναι όλοι καλά εκτός από εμένα...για χρόνια μου είχαν δημιουργήσει ενοχικά σύνδρομα...εδώ και πολλά χρόνια αποφάσισα ότι όποιος με απορρίπτει λόγω σεξουαλικότητας και μόνο, εμένα δεν μου κάνει ως άνθρωπος.
ακριβως αυτο ειναι@ φτιαχνεις τελικα τον δικο οσυ κυκλο ανθρωπων που σε αγαπανε γι αυτο που εισαι και οι αλλοι δε σου χρειαζονται...οσο για το σχολειο και τις περιεργες μαμαδες που θα συναντησουμε φανταζομαι θα γραφουμε σε αυτο το μπλογκ και θα δινετε κ εσεις ενα χερακι!!! για μενα βασικο συστατικο σε ολα ειναι η αγαπη και ο τροπος που θα χειριστεις ολο αυτο. σιγουρα θα υπαρχουν πολλα προβληματα αλλα κ αυτο μες στη ζωη ειναι και θα το αντιμετωπισουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή...εδώ θα 'μαστε να καμαρώνουμε μαζί σας το μπουμπουκάκι σας ν' ανθίζει.! :))
ΑπάντησηΔιαγραφή