3η προσπαθεια

Το 2ww -περιοδος αναμονης- περασε πολυ γρηγορα και αυτη τη φορα τα αποτελεσματα μας τα ειπανε τηλεφωνικως, γιατι αλλαξαμε εργαστηριο.
Οχι, δεν ειχαμε μεινει εγκυες. Και καπως μεσα μας το περιμεναμε...εγω συνεχως εψαχνα στο internet για πιθανοτητες επιτυχιας σπερματεγχυσης, αρχισα να σκεφτομαι εξωσωματικες και μηπως δινουμε τσαμπα λεφτα για να πετυχουμε το κατι τοις εκατο...πολλα σκεφτομουνα, πολλα ενιωθα, ακομα ηθελα και ηλπιζα αλλα ελα που ητανε τοσο μα τοσο δυσκολο. Και μετα σκεφτομουνα, λογικο ειναι να ειναι δυσκολο, δεν δημιουργουμε πινακα ζωγραφικης αλλα ζωη!- και για να δημιουργησεις ζωη πρεπει να εισαι βεβαιος γι αυτο που κανεις. Ετσι οποτε ακουγα το επιχειρημα- "δεν ειναι φυσιολογικο 2 κοπελες να κανουνε παιδι ετσι απλα"- τοτε μου αναβαν τα λαμπακια...γινομουν εξαλλη γιατι πιο συνειδητη επιλογη απο αυτη, με τοσα χρονια σκεψη για να παρθουν αποφασεις, και τοσο κοπο να πραγματοποιηθει, δεν εχω ξαναπαρει στη ζωη μου. Σκεφτειτε ποσες οικογενειες εχουν παιδι επειδη εμεινε εγκυος "καταλαθος" η γυναικα, η δεν πηρε σωστες προφυλαξεις...

Δεν ειμασταν εγκυες λοιπον και κατευθειαν πηγαιναμε για την τριτη προσπαθεια..Ειχαμε αλλη μια δοση σπερματος την οποια ειχαμε φυλαξει στο νοσοκομειο, καπου σε μια καταψυξη και ειχαμε ηδη αρχισει με τη γιατρο να μιλαμε για το ποτε το βλεπει να γινετε συμφωνα με τους υπερηχους. Το βλεπαμε, λογικα και με αυτα που ειχαμε πλεον μαθει μετα απο τοσες φορες, να πεφτει Σαββατοκυριακο.

Εκει αρχισα να αισθανομαι τη γυναικολογο να γκρινιαζει και να κανει κατι πλακιτσες του τυπου "αχ τι μας κανεις" , "και θα χασουμε το σαββατοκυριακο για εσας"  και κατι τετοια. Παλι δεν εδινα σημασια.... Τελευταια μερα που το ειδαμε το ωοθηλακιο ηταν Πεμπτη και ακομα δεν ηταν και στα μεγαλυτερα μεγεθη του... Ξαναπηγαμε Παρασκευη να δουμε πως παει ενω ειχαμε κανει την ενεση pregnyl την προηγουμενη μερα συμφωνα με τις οδηγιες της γιατρου και ενω η φιλη μου ντυνοτανε στο μπανιο και η γιατρος με τον υπερηχογραφακια ητανε πιο μεσα στο δωματιο και νομιζανε οτι ειχα βγει εγω ηδη, τους ακουσα να μιλανε ψιθυριστα.

Η γιατρος μας τον ρωτουσε μηπως να το κανουμε σημερα, τι λες εσυ γιατι αυριο ισως να υπαρχει προβλημα και μου σου του....

Απλα μου εκανε εντυπωση ολοκληρη γιατρος να ρωταει τον ανθρωπο με τους υπερηχους και μαλιστα ψιθυριστα γιατι? Κατι στην αισθηση μου δεν μπυ πηγαινε καλα και ολα τα ενιωθα λιγο περιεργα.

Με το που βγαινει η φιλη μου απο το μπανιο μας λεει η γυναικολογος θα το κανουμε σημερα. "Να μην το ρισκαρουμε αυριο και να το χασουμε κλπ κλπ κλπ." Εμεις ως ασχετες ακουγαμε ολα οσα ελεγε, που δεν ελεγε και πολλα, απλα μας μπερδευε με δικαιολογιες και οποτε εγω εκανα μια πιο λογικη ερωτηση βασισμενη σε οτι εχω διαβασει η ξερω μου απαντουσε "μη ρωτας πολλα εσυ και ακου τη γιατρο" , οποτε και εγω δεν μιλησα.

"Σε 2 ωρες να ειστε και παλι εδω, να πουμε στην βιολογο να το ετοιμασει και να το κανουμε", μας ειπε. Εμεις ειχαμε ερθει με ξεχωριστα οχηματα, εγω με αυτοκινητο και η φιλη μου με μηχανη. Κατι που ηταν προβλημα γιατι μετα την σπερματεγχυση δεν γινεται να οδηγησεις μηχανη...Οποτε επρεπε εμεις τωρα, με το αγχος και τη βιασυνη και ολα στο κεφαλι μας να παμε ξεχωριστα πισω στο σπιτι, να αφησουμε τη μηχανη και να γυρισουμε μαζι στο νοσοκομειο με το αυτοκινητο μου και μετα εγω πριν τη δουλεια να την εχω ξαναπαει σπιτι να ξεκουραστει...


Βασικα επρεπε να γινω Βεγγος και δεν ειναι αυτο αλλα ηταν και η πιεση η ψυχολογικη και μεσα σε ολα δεν ημουνα και σιγουρη και δεν ενιωθα οτι η στιγμη αυτη και το πως γινονται ολα ητανε σωστα. Αλλα ποια ημουν εγω να αμφισβητησω τη γιατρο...αυτη υποτιθεται ξερει...επρεπε να την εμπιστευτω και να κανω αυτο που θεωρουσε εκεινη σωστο.

Τα καναμε ολα και μεσα σε 2 ωρες ειμασταν παλι στο ιδιο νοσοκομειο, στο ιδιο τμημα, στην ιδια αιθουσα, γερασμενες κατα 2 ωρες , περιμενοντας την γιατρο.

Η διαδικασια ηταν η ιδια. Ολα γινανε ακριβως οπως ειχαμε μαθει. Αφου ενιωθα οτι πλεον ξερω να τα κανω κι εγω. Στο μυαλο μου τιποτα ομως δεν εβγαινε σωστα μα μαθηματικη ακριβεια και υπολογισμο.
Ειχαμε παρει το pregnyl την προηγουμενη νυχτα και παντα λεγαμε οτι αυτο θελει να εχουν περασει 2 μερες για να γινει μετα η σπερματεγχυση, τωρα γιατι το κανουμε την αμεσως επομενη.

Ολα αυτα υπηρχαν στο μυαλο και των 2 μας. Αλλα το καναμε. Μας ευχηθηκε η γιατρος καλη επιτυχια "Ελπιζω να ειναι η τριτη μας προσπαθεια και η τυχερη" και μας αφησε στο δωματιο.
Για καποιο λογο και οι 2 μας νιωθαμε οτι δεν ειχε πιασει. Πες οτι ηταν ενστινκτο, απογοητευση, συνηθεια, χασιμο ελπιδας η απλα επειδη νιωθαμε -χωρις να μπορουμε να το αποδειξουμε- οτι η γιατρος δεν ηθελε να χασει το σαββατοκυριακο της βρισκοντας ποια μερα θα ειναι (γιατι αυτο θα χριεαζοτανε να το ψαχνεις και να δοκιμασεις και σαββατο και κυριακη) οποτε βεβιασμενα μας επεισε οτι πρεπει να γινει σημερα.


Την απαντηση την ξεραμε πριν ακομα μας παρουν τηλεφωνο. Δεν ειχαμε μεινει. Εκει εγω ενιωσα πολυ θυμωμενη με ολα. Με την επιλογη μας, με την Ελλαδα, με το συστημα, με την κοινωνια. Ηταν μια απο αυτες τις μερες που απλα σου φταινε ολα και οντως μου εφταιγαν ολα. Συνεχεια σκεφτομουνα οτι δεν μπορει οι γιατροι να δουλευουν αναλογα με το ποτε μπορουν εκεινοι και για κατι τετοιο θα επρεπε να παιζει ρολο οχι απλα η μερα αλλα ακομα και η ωρα!

Δεν μπορει η γιατρος να γκρινιαζει και να σου λεει για σαββατοκυριακα και να αισθανεσαι οτι σου κανει και χαρη που θα σου το κανει τετοιες μερες. Αν σου το κανει γιατι εμας δεν μας το εκανε ποτε. Οτι ηθελε εκανε αναλογα με το δικο της προγραμμα. Να νιωθουμε καθε φορα ασχημα που θα επεφτε σαββατοκυριακο επειδη εκεινη ειχε κατι καλυτερο να κανει? Στην ουσια αν γινετε ετσι και δε γινετε η σπερματεγχυση στην ωρα της τοτε ειναι σαν να πεταμε το σπερμα απο το παραθυρο... Και τα λεφτα μας μαζι.


Κατι επρεπε να αλλαξει. Απλα δεν ηξερα τι και απο που. Ολα καπου μας οδηγουσαν, απλα δεν ηξερα που. Επρεπε να εμπιστευτω εμας , το ενστικτο μας και να εχω τα ματια μου ανοιχτα να δω αυτα που μεχρι τωρα δεν βλεπω και μπαινουν εμποδιο στην πραγματοποιηση του ονειρου μας.