να συστηθουμε?

ειμαστε 2 γυναικες που μενουμε Αθηνα. Δε θα μπω σε λεπτομερειες ουτε σε ονοματα. Θα πω ομως τον λογο δημιουργιας αυτου του ιστολογιου...

Να βοηθησω και αλλες γυναικες σαν εμας, που αγαπιουνται και θελουν να μεγαλωσουν ενα παιδι στην Ελλαδα, να βρουν οτι πληροφορια τους χρειαζεται για το πετυχουν.

Θα σκεφτειτε , σιγα το δυσκολο...τι θα μαθουμε εδω που δεν μπορουμε να το βρουμε στο google... Κι ομως, οι δυσκολιες και οσα περασαμε και περναμε ειναι ασυλληπτες και μακαρι να ειχα κι εγω ενα blog στο οποιο να μπορουσα να ανατρεχω και να παιρνω συμβουλες. Κι επειδη δεν το ειχα, αποφασισα να το δημιουργησω.


Ειμαι 34 χρονων και η κοπελα μου ειναι 39. Ειμαστε μαζι σχεδον 6 χρονια και στα 3 περιπου χρονια σχεσης αρχισαμε να συζηταμε οτι θελουμε να κανουμε μια δικη μας οικογενεια.
Δεν ξεραμε ουτε ειχαμε φανταστει πως θα μπορουσε να γινει αυτο και ποσο μαλλον στην Ελλαδα...αλλα δεν μας ενοιαζε αυτο γιατι ο ενθουσιασμος ητανε μεγαλυτερος απο την πραγματικοτητα οποτε ειμασταν ομορφα με το σχεδιο μας και ηταν κατι το οποιο εδωσε στη σχεση μας μια αλλη διασταση- ειχαμε ενα κοινο στοχο για το μελλον

Ειχαμε θεσει τον στοχο οποτε σιγα σιγα επρεπε να βρουμε τον τροπο να φτασουμε σε αυτον. Ιδεες υπηρχαν απειρες και απο τις δυο μεριες...και οταν μια μερα τα συζητουσαμε για μια νυχτα και ενα ολοκληρο πρωι ειδαμε οτι ειχαμε σκεφτει η καθεμια ξεχωριστα διαφορετικους τροπους επιτευξης του στοχου μας και ολο αυτο ηταν προς εκπληξη μας!

Η φιλη μου ειχε σκεφτει να βρουμε εναν αντρα και να το κανει. Τοσο απλα.
Εγω απο την αλλη, δεν ηταν κατι που ειχα σκεφτει. Ειχα σκεφτει εναν γκει αντρα με τον οποιο να το κανουμε κλπ κλπ....

Το σχεδιο αλλαζε σιγα σιγα με συζητησεις και αντιρρησεις μεχρι που καταληξαμε να βρουμε ενα ζευγαρι γκει αντρων ιδανικα με τους οποιους θα κανουμε οικογενεια και η μια θα κανει με τον εναν και η αλλη με τον αλλον.

Τι να σας πω! Βγηκαμε με καποια ζευγαρια οπου παντα κατι δεν μας αρεσε. Εδω τοσο καιρο σου παιρνει να γνωριστεις και να ταιριαξεις με εναν ανθρωπο, φανταστειτε 4 ανθρωποι μεταξυ τους... Οποτε ακυρο.

Μετα σκεφτηκαμε με εναν μονο γκει αντρα. Τον στρειτ αντρα τον ειχαμε αποκλεισει για πολλους λογους. Βαλαμε αγγελια στο gaydar ως lesbian ζευγαρι και ξεκαθαρα λεγαμε οτι θελουμε καποιον να γινει μπαμπας. Σκεφτηκαμε οτι ισως καπου εκει εξω να υπαρχει ενας γκει αντρας που να θελει να γινει μπαμπας αλλα να μην ξερει τον τροπο.
Μηνυματα υπηρξαν πολλα. Οι περισσοτεροι μας στελνανε γυμνα κορμια, σωβρακα, κωλους, και αλλα χειροτερα. Αλλοι απαντησανε κανονικα οτι ενδιαφερονται αλλα ειτε δεν ηταν του γουστου μας ειτε δεν το σκεφτομασταν με τον ιδιο τροπο.
Μπηκαμε και στη διαδικασια να βγουμε με καποιους απο αυτους. Τιποτα.

Σκεφτηκαμε οτι ουτε αυτο ειναι καλη ιδεα γιατι θα πρεπει να βρουμε εναν γκει αντρα που να τον ξερουμε και να τον συμπαθουμε και να ειναι φιλος μας. Μονο ετσι...
Επισης δεν νιωθαμε οτι ειχαμε ολο το χρονικο περιθωριο του κοσμου να γνωρισουμε τωρα καποιον, να τον δουμε και απο την καλη και απο την κακη του πλευρα, και να δουμε αν τελικα κανει για πατερας...

Για εμας και κυριως για τη φιλη μου ηταν σημαντικο να υπαρχει πατερας με το σκεπτικο οτι δε θα ξερει τι θα πει στο παιδι αν παρει απλα ενα σπερμα και το παιδι θελει να γνωρισει τον μπαμπα του...που ειναι ο μπαμπας?πως γεννηθηκε το παιδι?
ολα αυτα σεφτοταν θα την εφερναν σε δυσκολη θεση και δεν ηθελα να το περασει αυτο και μεσα στην κλειστη ελληνικη κοινωνια θα ηταν δυσκολοτερο.

Βρηκαμε εναν φιλο γκει, πολυ καλο, συμπαθητικο, τον θελαμε, μας ηθελε, αρχισαμε να μενουμε μαζι για καποιους μηνες να δουμε πως θα ειναι, μιλουσαμε, γελουσαμε...και μετα σκεφτηκαμε "αληθεια αυτο θελουμε πραγματικα"? "Θα εχουμε να κανουμε και με τους συγγενεις του που δεν γνωριζουμε καν? "
Κατι εγινε εκει...ξαφνικα βγαινανε θεματα απο το πουθενα που μας βαλανε σε δευτερες σκεψεις...
"ειναι που ειναι δυσκολο να αποφασισουμε και να συμφωνησουμε για κατι μεταξυ μας, θα το κανουμε και με εναν τριτο ανθρωπο που στο κατω κατω δεν ειμαστε ερωτευμενες μαζι του για να κανουμε υπομονη.."

Φτασαμε μεχρι τις εξετασεις μαζι του, χωρις να εχουμε καταληξει αν θελαμε η αν δε θελαμε...ακομα επαιζε αυτο μεσα μας...και στις εξετασεις τελικα ειχε καποιο θεμα υγειας οπου δεν γινοταν να τεκνοποιησει ...στεναχωρεθηκαμε πολυ.

Απο εκεινη τη μερα τα ειδαμε λιγο αλλιως τα πραγματα. Ολα αυτα τα εμποδια χωρις καν να εχουμε ξεκινησει καπου μας πανε, λεγαμε, και θα δειξει με τον καιρο..

Περασε καιρος πολυς. Ολο αυτο το ψαξιμο μπορει να πηρε και πανω απο 2 χρονια. Ολα αυτα μεχρι να αποφασισουμε και να ζυγισουμε τα πραγματα.

Η αναγκη του να υπαρχει μπαμπας υπηρχε γιατι σιγουρα θα ηταν καλο για το παιδι μας. Απο τη στιγμη ομως που μετα απο ολες αυτες τις προσπαθειες δεν ειχαμε βρει λυση επρεπε να δουμε αν αυτο ηταν ενα θεμα που χρειαζοτανε δευτερη σκεψη...

Η φιλη μου το σκεφτηκε, το συζητησε με ειδικους και μη, το συζητησα κ εγω με κοσμο και φιλους και ειδικους και αποφασισαμε οτι ολο αυτο ητανε κατι που το θελαμε για να νιωθουμε ασφαλεια οικονομικη σιγουρα και κοινωνικη. Και λογω του οτι κατα την επιστημη ειναι καλο να υπαρχει μπαμπας για το παιδι.

Οταν η επιστημη ομως αναφερεται σε κατι τετοιο εννοει τον μπαμπα τον κανονικο, που τον επιλεγει η μαμα και κανουν ερωτα και υπαρχει στη ζωη του παιδιου...και ως πατερας ειναι εκει γι αυτο.
Αυτο το ιδανικο ομως προτυπο που κανει καλο στο παιδι δεν λειτουργει παντα. Αν ειναι να βρουμε εναν πατερα απλα για να υπαρχει και μεσα μας να νιωθουμε οτι μας ενοχλει που εχει και λογο στο τι κανουμε με το παιδι...τοτε μονο και μονο αυτη η ενταση και η ενεργεια δε θα κανει καλο στο παιδι. Περα απο αυτο, τελικα δεν θα περιμεναμε να βρουμε τον ιδανικο τελειο μπαμπα και να αφηναμε να περασουν τα χρονια μεχρι να γινει αυτο...


Η αποφαση μας ηταν η τελικη. Θα παιρναμε σπερμα απο τραπεζα και θα καναμε το παιδι μας μαζι οι 2 μας χωρις κανεναν να μπει στη ζωη μας. Θα τα καταφερναμε μονες μας και το πιο σημαντικο ειναι οτι θα το μεγαλωσουμε με αγαπη.

Η αποφαση μας ηταν απολυτα συνειδητη. Η φιλη μου θα εμενε εγκυος πρωτη (το ηθελε πολυ να μεινει εγκυος εγω οχι τοσο) , τοσο συνειδητη που μας πηρε 2 χρονια σκεψης για να φτασουμε στο σημειο να πουμε το τοσο απλο-θα παμε σε τραπεζα.

Επρεπε ομως να περασουμε απο ολα αυτα για να παρουμε την αποφαση αυτη αλλιως θεωρω οτι ισως να ειχαμε δευτερες σκεψεις και δε θα ειμασταν τοσο σιγουρες.


Ξεκινησαμε λοιπον στα τυφλα...αλλα με σιγουρια για το στοχο!





για οποιοδηποτε μαιλ, σχολιο, κριτικη, καλη η κακη στο imamitera@gmail.com